Zonder plekken en rituelen verleren we de taal van thuis

In de wijk waar ik opgroeide, hadden wij voor bepaalde plekken onofficiële namen die iedereen uit de buurt kende; in het bijzonder herinner ik mij ‘het grote meer’ en ‘het grote park’. Via die namen werd natuurlijk oriëntatie mogelijk – je wist dat je niet bij de kleinere variant moest zijn –, maar ze droegen ook een zekere eerbied en mysterie in zich, vervat in dat woordje ‘groot’. Voor kinderen, met een leven dat zich goeddeels afspeelt binnen een paar vierkante kilometer, waren het grote meer en het grote park de plekken waar iets groters gebeurt en waar je weinig tot geen grip hebt. Ik moest hieraan terugdenken bij het…