Zachtjes duwden we de dood van ons af
Ooit stierven we in huis, omringd door familie. Op de schouders werden we meegenomen en rondom het altaar te rusten neergelaten. Midden in het leven was er zo altijd wel een sprankje dood. Eindig waren we, en om de drommel dat we het wisten.
Zachtjes duwden we de dood van ons af. Letterlijk: kerkhoven midden in het dorp werden akkers in de periferie
De doden begraven, Egbert Modderman (2019).
De dood? Uitvaartondernemer Joost Kisner heeft er weinig mee. Wat kan hij voor een overledene nog betekenen? Jawel, natuurlijk, de laatste verzorging, die is heel belangrijk. Het dode lichaam netjes opbaren. Zorgen dat tijdens de afscheidsdienst de kist recht staat. De wensen van de overledene eerbiedigen. Maar, vraagt hij zich hardop af, doe je dat voor de dode, of voor de levenden? Als hij de overledene in de kist heeft gelegd, draait hij zich om en kijkt hij een gezin in het betraand gezicht. Hebben zíj hem niet nodig? Er zijn voor de uitvaartondernemer veel manieren om rouwende geliefden te ondersteunen. Zelf vindt hij de laatste verzorging een uitgelezen moment.…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.