Wraak
Mijn vorige column, waarin ik een wraakzuchtige God afzette tegen een navolgenswaardige dominee, viel verkeerd of was de druppel voor deze en gene lezer. De hoofdredacteur begrijpt het wel: ‘Waarom zouden lezers betalen voor een blad waarin hun verteld wordt dat ze geloven in een wraakzuchtige ijdeltuit?’
Als je het zo zegt, snap ik het natuurlijk ook wel. Dit is dan ook mijn laatste column. Gods wraakzucht was voor mijzelf nooit de reden om mijn geloof op te zeggen. Sterker nog, kerken waarin die kant van God helemaal niet aan de orde kwam, heb ik vroeger nooit vertrouwd. Want ik kom uit een traditie waarin de hele Bijbel werd gelezen, niet alleen de welgevallige teksten. Dat ik niet meer geloof, is omdat ik het bestaan van een persoonlijke god niet meer aannemelijk vind, al begrijp ik het verlangen naar zo’n god heel goed. En in de gunst komen van een god die niet zomaar van iedereen houdt,…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.