De held van het verhaal

Het was een zoektocht naar de diepste motieven van dit blad. Wat maakt De Nieuwe Koers nu de moeite waard? Waarin onderscheidt het zich? En waarin ligt ons bestaansrecht?

Een aantal jaren geleden voerde ik hierover ook een gesprek, met een marketeer. Hij vroeg mij om het verhaal van De Nieuwe Koers te benaderen als een Hollywood-kaskraker. Alle bioscoophits, zei hij, hebben dezelfde kerningrediënten: er is een held, een uitdaging en een helper nodig, en de held moet zowel empathie oproepen bij de kijker, als moed tonen. Alles op het spel zetten, z’n grootste angsten durven overwinnen.

De lezer is de held, zei ik, na even denken. En de uitdaging die hij heeft, is dat hij christen wil zijn in deze tijd. Want hij is als kind in een pot vol genade gevallen, en hij weet dat die genade goed is, maar geloven is er in de 21e eeuw niet makkelijker op geworden in Nederland.

Daar heeft hij al z’n moed voor nodig. Want om hem heen wordt de zin van het christelijk geloof voortdurend ontkend, of hoogstens met toenemende onverschilligheid toegelaten. De cijfers passen naadloos bij die onverschilligheid: kerken vergrijzen, sluiten, worden de woningmarkt op getransformeerd. En de lezer denkt: zal mijn kind in dit land ooit nog in staat zijn gelovig te blijven?

Ik vertelde de marketeer eigenlijk ook mijn verhaal. En ik bedacht dat De Nieuwe Koers een helper zou kunnen zijn. Een helper die laat zien dat het christelijk geloof van grote waarde is, ook in deze tijd. Dat er een plek is waar de wetten van groei, succes en het recht van de sterkste kritisch worden bevraagd vanuit het christelijk narratief van hoop, verwachting en ontferming. Dat er een plek is waar ontmoeting altijd een streepje voor heeft op het snelle oordeel.

En dat er journalisten zijn die verhalen opschrijven van mensen die zeggen: moet je kijken hoe mijn leven is gegaan. Hoe ik daar en daar God ineens achterliet, maar hoe ik Hem weer tegenkwam, of hoe Hij mij bij m’n kraag gegrepen heeft. Hoe ik tegen de hemel stond te schelden. Hoe ik als een brok cynisme over straat liep. Maar hoe er ineens een engel was. Een echte engel. Of een stem. Een echte stem. Of niks van dit alles, maar alleen de overtuiging dat ik in die gekke kerk thuishoor, en dat ik er nooit meer uit weg wil.

Of het even ontnuchterende als moedige verhaal van geestelijk verzorger Marije Roeleveld, in dit nummer. Ze is pas 26, en chronisch ziek. “Als ik boven de wc hang te kotsen,” zegt ze, “dan denk ik niet: zie mij eens dicht bij de lijdende Christus zijn.” Maar ze vertelt ook over Habakuk. Die ruziemaakt met God. En als er dan aan het eind van de rit helemaal niets veranderd is, looft hij God toch. “Dat vind ik mooi”, zegt Marije.

Ik wens u veel plezier met de nieuwe De Nieuwe Koers. Laat vooral weten wat u vindt, wat u waardeert, wat u mist, wat u verschrikkelijk vindt. Want u bent de held van dit verhaal. En helden hebben we nodig.