Waar zijn de tranen van de ChristenUnie?
Marinde van der Breggen maakt in dit nummer een rondgang langs ChristenUnie-prominenten naar aanleiding van het kabinetsbesluit om 500 wezen uit Griekse vluchtelingenkampen niet naar Nederland te halen.
Wie de rondgang meeloopt, krijgt min of meer hetzelfde, politiek correcte verhaal dat de Tweede Kamerfractie vertelde. Loyale club, die CU. Hun analyse doet niemand pijn. Natuurlijk, liever had men gezien dat Nederland wel onderdak zou bieden aan vluchtelingenkinderen, maar ja… En dan komt er een verhaal over verantwoordelijkheid, en crisis, en hoe het allemaal niet meevalt en dat we met het uiteindelijke compromis – een zak geld voor Griekenland om het zelf op te lossen – “tevreden” kunnen zijn. “We zijn er nog niet”, zegt men er dan bij. Maar daarin echoot als vanzelf mee: “en we zullen er ook nooit komen”. Wie we ook spraken, niemand is boos;…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik mis dat wat er nooit heeft kunnen zijn'
In 2003 stapte het 24-jarige zusje van Wouter van der Toorn uit het leven. Een dieptepunt in een familiedrama dat al veel langer speelde. “Hoe kun je vergeving eisen terwijl er geen erkenning van het ongelofelijke onrecht is?”
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'