Verlangen naar een zondebok moet je altijd onderdrukken
Afrekencultuur, achterdocht en populisme – ze lijken de samenleving van vandaag helemaal in hun greep te hebben. Arnon Grunberg kijkt ernaar als een getuige, een ‘minnaar van zondaars’, stelt hij in zijn nieuwe boek. Een motief dat hij herkent bij de Mensenzoon. “Het schamele omarmen, dat is zijn revolutie.”
Verlangen naar een zondebok moet je altijd onderdrukken
Afgelopen maand werd Arnon Grunberg vijftig, en meteen is er weer een nieuw boek: Slachters en psychiaters. Een bijna vuistdikke verzameling met reportages uit grofweg de laatste tien jaar. Grunberg laat zich hier kennen als een echte deelnemer, die graag embedded te werk gaat: bij zijn zus in Dolev, op de Westelijke Jordaanoever, bij Amerikaanse mannen die in Oekraïne een bruid zoeken, in slachterijen en op psychiatrische afdelingen. Hij heeft er kennelijk tijd voor, uitgebreide reportages te maken, naast zijn vele andere schrijfwerk: de romans natuurlijk, maar ook columns, essays en noem maar op. Is dat allemaal energie van het type ‘heilige noodzaak’? “Daarover kun je niet zonder enige ironie…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”