Tegen onverschilligheid kun je niet vechten
De agressieve benadering van journalisten aan de kerkdeur in coronatijd laat nog maar eens zien hoe een deel van de christenen in Nederland zich beter begint thuis te voelen bij het narratief van polarisatie en strijd, dat de Nederlandse politieke arena al een tijd langer beheerst. Zoals altijd haakt de kerk wat later aan bij maatschappelijke trends.
Het past bij de beweging – die voor het eerst goed zichtbaar werd rondom het verschijnen van de Nashville-verklaring – dat de orthodoxe flank van christelijk Nederland zich harder en zelfbewuster opstelt en zich in toenemende mate isoleert: ‘De wereld is tegen ons; het zij zo.’ De relatief open houding van dialoog en gesprek die uithangborden als Kees van der Staaij erop nahouden, is er niet een van de ‘gewone kerkganger’ die we de kerken van Krimpen en Urk zagen binnenstappen. Die heeft niet zo veel behoefte aan gesprek of toenadering, die wil – kort door de bocht gesproken – dat de dingen zo veel mogelijk blijven zoals ze zijn.…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”