Schamen is goed, maar huil niet te lang
Mensenrechten zijn bij uitstek bedoeld voor de ontheemde, de rechteloze. Zou je denken. Ex-vluchteling Tina Rahimy en de ongedocumenteerde Mourad weten dat het tegenovergestelde waar is.
Schamen is goed, maar huil niet te lang
Toen Tina Rahimy in 1991 met haar familie aankwam op de Coolsingel in Rotterdam, liep er een agent op hen af. Hij had blauwe ogen en een donkere volle baard, herinnert ze zich nog. Ze zagen er na een barre, angstige vlucht vanuit Iran via Turkije en daarna talloze omzwervingen naar Nederland echt als vluchtelingen uit. Ongewassen, de kleren vol gaten. Onderweg had Tina’s vader ook nog eens z’n been gebroken. De agent die op hen toeliep, kreeg van het treurige tafereel tranen in zijn ogen. ‘What do you wanna drink?’, vroeg hij. En hij bleef het maar vragen. “Zo intens, zo liefdevol.” En zo tegengesteld aan alle agenten die…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.