Reset u!
Bekering is niet het populairste woord uit het christelijk woordenboek. Op mijn reformatorische middelbare school klonk de oproep ertoe dag-in-dag-uit. Maar het zielenheil was tegelijkertijd een vrijwel onneembare vesting. Geloven was participeren in een soort genadeloterij. De kans op de hoofdprijs was weliswaar gering, maar je kon toch maar beter een lot hebben.
In veel kerken klinkt de oproep tot bekering minder, of veel vriendelijker dan vroeger. Dat is misschien ook niet zo gek. Wie strijkt nu kerkgangers tegen de haren in, terwijl ze, vaak als enigen in hun straat, het nog weer hebben opgebracht om naar de kerk te komen? En ook wat maatschappelijke of politieke thema’s betreft is de kerk voorzichtig met profeteren. Ook niet zo gek. Hoe geloofwaardig is het om tot bekering manen, als de volgende kerkbarbecue alweer op de agenda staat? Of hoe kan de kerk schande spreken van racisme, terwijl haar populatie zo wit is als sneeuw? Anno 2020 moet je bekeringspredikers daarom vooral buiten de kerk…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”