Op reis met wandelende man
Toen ik achttien was, verbleef ik samen met een vriendin een week in Parijs. ’s Nachts deelden we een slaapkamer in een schimmig jeugdhostel met een groep Chinezen (wat een ervaring als je net geslaagd bent voor de middelbare school), overdag waren we zo lang mogelijk op straat. We doorkruisten de stad, bezochten het ene museum na het andere.
Ik herinner me de beeldentuin van het Musée Rodin. De beelden overweldigden me. Mijn vriendin flirtte met een tuinjongen bij de rozen. Erachter was De Hellepoort, vol wanhopige figuren. Nu, twintig jaar later, denk ik weleens dat het in die tuin allemaal begon. Dat ik inzag dat schoonheid zich in allerlei gedaanten kan tonen. In het museum staat de sculptuur ‘L’homme qui marche’ (de wandelende man). Hoofd en armen ontbreken, waardoor alle aandacht naar de gespierde torso en benen gaat. Onlangs ontmoette ik deze man van Auguste Rodin nog een keer. Dichter en schrijver Frans Budé schreef het boekje De tocht en wekte het beeld letterlijk tot leven. Wandelende man,…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik mis dat wat er nooit heeft kunnen zijn'
In 2003 stapte het 24-jarige zusje van Wouter van der Toorn uit het leven. Een dieptepunt in een familiedrama dat al veel langer speelde. “Hoe kun je vergeving eisen terwijl er geen erkenning van het ongelofelijke onrecht is?”
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'