Ode aan de middeleeuwen
Het is november van het jaar 1327. In een groot, somber klooster ergens in Italië komen twee mensen aan. Dat is het begin van De naam van de roos, de bekende roman van de Italiaanse hoogleraar kunstgeschiedenis Umberto Eco, die in de jaren tachtig en negentig zo veel lezers wist te trekken.
Pas heb ik het boek weer eens uit de kast gepakt. Ik wist dat deze roman mij als tiener mateloos fascineerde. Benieuwd of nu bij herlezing hetzelfde effect zou optreden, begon ik opnieuw aan deze pil van zo’n vijfhonderd pagina’s.Adson van Melk, de verteller, blikt als oude man terug op een periode dat hij een lange reis maakte met een geleerde franciscaner monnik, William van Baskerville. Op die reis doen ze een groot benedictijner klooster op een berg aan.Al snel komen ze erachter dat het niet pluis is achter de abdijmuren. Een jonge monnik is vermoord of heeft zelfmoord gepleegd. Niemand mag in de bibliotheek komen, een soort labyrint boven…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”