Menselijkheid in tijden van honger
Als de trein uit Kazan vertrekt, aan het begin van Guzel Jachina’s roman De trein naar Samarkand, zijn er vijfhonderd kinderen aan boord. De meesten zijn ziekelijk en broodmager. Een aantal is bedlegerig, volgens de dokter zouden zij niet in de trein thuishoren, de kans dat ze levend aankomen is te klein. Maar treinchef Dejev heeft een groot hart en wil geen onderscheid maken.
Het is slechts een van de dilemma’s waar hij voor komt te staan tijdens deze morbide treinreis. Dejev weet dat er maar voor drie dagen voedsel aan boord is, de reis zal een week of zes gaan duren. Hij zal het moeten zien te rooien met de kindercommissaris van de partij die aan de trein is toegewezen, de resolute en ruwe Belaja, wiens zachte kanten zich gaandeweg zullen openbaren. Het is 1923. Tijdens de revolutie van 1917 is de Sovjet-Unie ontstaan. Er heerst nog chaos in het onmetelijke land. De landbouw is uit evenwicht, er breken hongersnoden uit, onder andere in het Wolgagebied, waar de Tataren wonen. ‘Kale velden. Niks…
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Registreren? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Esther Maria Magnis: 'Hoe kan het nou waar zijn dat jij dezelfde God kent?'
Corien Oranje: ‘Ik heb vaak het gevoel dat ik tekortschiet’
Krimp? We zijn gewoon nog aan het ontdekken hoe we moeten groeien
Het nieuwe kabinet ademt de geest van Absalom
Maarten Burggraaf: ‘Ik ben bang voor de dood – wie zou dat niet zijn?’
Hij bedoelde er niets mee. Daar ga je toch bijna van vloeken?
05 september 2024De opening van de Olympische Spelen deed veel stof opwaaien; christenen dachten dat er gespot werd met het Laatste Avondmaal. Uiteindelijk bleek het een verbeelding van een bacchanaal van de Griekse goden te zijn. Kees van Ekris was vooral benieuwd naar wat de kunstenaar ermee wilde zeggen. Maar dat ...
Het verdwijnen van hoop – daar kunnen we niet tegen
05 september 2024Dat het er tamelijk hopeloos met ons mensen voorstaat – dat is een open deur intrappen. De een heeft het over de klimaatcrisis, de ander over de vluchtelingencrisis, en zo zijn er nog wat accentverschillen, maar echt hoopvol staan maar weinigen in het leven, als ze eerlijk worden.
In een goede tuin is de mens niet heer en meester
05 september 2024In De mierenkaravaan van Mariken Heitman kun je de ondoorgrondelijke aarde van de moestuin haast ruiken. Het is de moeite waard. Want wie de geheimen van de natuur op het spoor komt, komt ook dichter bij de geheimen van z'n eigen leven.