Menselijkheid in tijden van honger
Als de trein uit Kazan vertrekt, aan het begin van Guzel Jachina’s roman De trein naar Samarkand, zijn er vijfhonderd kinderen aan boord. De meesten zijn ziekelijk en broodmager. Een aantal is bedlegerig, volgens de dokter zouden zij niet in de trein thuishoren, de kans dat ze levend aankomen is te klein. Maar treinchef Dejev heeft een groot hart en wil geen onderscheid maken.
Het is slechts een van de dilemma’s waar hij voor komt te staan tijdens deze morbide treinreis. Dejev weet dat er maar voor drie dagen voedsel aan boord is, de reis zal een week of zes gaan duren. Hij zal het moeten zien te rooien met de kindercommissaris van de partij die aan de trein is toegewezen, de resolute en ruwe Belaja, wiens zachte kanten zich gaandeweg zullen openbaren. Het is 1923. Tijdens de revolutie van 1917 is de Sovjet-Unie ontstaan. Er heerst nog chaos in het onmetelijke land. De landbouw is uit evenwicht, er breken hongersnoden uit, onder andere in het Wolgagebied, waar de Tataren wonen. ‘Kale velden. Niks…
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Registreren? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Zij kregen nooit excuses van ons
06 februari 2025Hoewel er op internationaal niveau kleine maar hoopvolle stappen worden gezet om de inwoners van West-Papoea recht te doen, is er nog een lange weg te gaan, ziet Aad Kamsteeg (84). De Nederlandse overheid zou om te beginnen weleens excuses mogen maken, zegt hij. ‘Ik lees in de Bijbel dat Hij hart ...
De democratie heeft ons geloof nodig
06 februari 2025Een donkere geopolitieke tijd breekt aan. Democratie vraagt nu om geloof: een grondhouding van vertrouwen, weerbaarheid en actie.
Wie ben ik zonder jou?
06 februari 2025In een tijdperk waarin autonomie het hoogste goed is, en iedereen zelf mag bepalen wie hij, zij of die is; zijn we toch eenzamer dan ooit, en piekt de druk op de geestelijke gezondheidszorg. We zijn iets vergeten, zegt psycholoog Liesbeth Woertman (die te rade ging bij dominees, godsdienstfilosofen ...