Lachen met Gisbertus Voetius
In 1998 kwam ik in het rijke bezit van Gisbertus Voetius’ De praktijk der godzaligheid. Voetius – even voor de schare onwetenden – was geboren als Gijsbert Voet, maar in die tijd was het hot om je naam te latiniseren, en dus werd het Gisbertus Voetius.
(Mijn vrouw noemt mij ook Dekkerius, maar verder zijn wij heel gewone mensen.) Voet was een van de belangrijkste theologen van de zeventiende eeuw. Hij was een uiterst slim persoon, zat steeds diep in zijn analytische brein zeg maar, om de vroomheid te bevorderen te midden van ‘de vele kolkingen van atheïsme, epicurisme, ongeloof, libertinisme, ketterij, onverschilligheid en grove en verfijnde vormen van geveinsdheid die zich in de wereld voordoen’. Dat heeft hij scherp gezien. Wij denken nu dat de zeventiende eeuw supergereformeerd was, en dat dacht het kerkvolk toen ook, maar Voet wist van Descartes en Spinoza, en dat het klassieke christendom al op omvallen stond. Voetius behandelt in…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”