Lachen met Gisbertus Voetius
In 1998 kwam ik in het rijke bezit van Gisbertus Voetius’ De praktijk der godzaligheid. Voetius – even voor de schare onwetenden – was geboren als Gijsbert Voet, maar in die tijd was het hot om je naam te latiniseren, en dus werd het Gisbertus Voetius.
(Mijn vrouw noemt mij ook Dekkerius, maar verder zijn wij heel gewone mensen.) Voet was een van de belangrijkste theologen van de zeventiende eeuw. Hij was een uiterst slim persoon, zat steeds diep in zijn analytische brein zeg maar, om de vroomheid te bevorderen te midden van ‘de vele kolkingen van atheïsme, epicurisme, ongeloof, libertinisme, ketterij, onverschilligheid en grove en verfijnde vormen van geveinsdheid die zich in de wereld voordoen’. Dat heeft hij scherp gezien. Wij denken nu dat de zeventiende eeuw supergereformeerd was, en dat dacht het kerkvolk toen ook, maar Voet wist van Descartes en Spinoza, en dat het klassieke christendom al op omvallen stond. Voetius behandelt in…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.