Krankjorum
Dat wij in onze tijd de infantilisering van het christendom meemaken, wist ik al wel. Mijn goede vriend Wessel ten Boom schreef er ooit een artikel over, waarin hij een liedje voor de lijdenstijd aanhaalt uit het officiële kerkelijke materiaal, waarmee onderweg naar het hoogfeest van Pasen de diepe geesten van onze kinderen worden verduisterd: “Geel dan denk ik aan de zon, lekker buiten op ’t balkon. Aan narcissen op een rij. Was ik maar zo mooi als zij!” Ik dacht in mijn naïviteit dat we daarmee het dieptepunt wel hadden bereikt. Maar nee.
Sinds kort zijn sommige gemeenten ertoe overgegaan mondkapjes te gebruiken in de kerkdiensten. En natuurlijk, ik had het kunnen weten: dat moest meteen weer religieus gesanctioneerd en begeleid worden. Daar verscheen “een gebed bij het opdoen van mijn mondkapje”. Afkomstig van een Canadese voorganger en overgenomen door – nota bene – de Wereldraad van Kerken. Dit is nog erger dan de doophengel. Huiver maar mee. ‘Schepper God, nu ik mij gereed maak om de wereld in te gaan help me om het dragen van dit mondkapje te zien als een sacrament. Laat het een ‘uiterlijk teken van innerlijke genade’ zijn, een tastbare en zichtbare levenswijze om mijn naasten lief te…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”