Knikken en schudden
Het is tegenwoordig een bekend fenomeen bij verkiezingsdebatten. In het publiek – in deze coronatijd virtueel present – nestelen zich niet zozeer zwevende kiezers, maar fanatieke supporters van de deelnemende parlementariërs. Is deze aan het woord, dan knikken ze dat het een lieve lust is; spreekt de opponent, dan wordt er driftig nee geschud.
Want, zo leert de psychologie, al die neeschudders en jaknikkers beïnvloeden de kijker. En dat is mooi meegenomen, nietwaar? De aanwezige parlementariërs doen trouwens enthousiast mee. Sterker nog, in de bespiegelingen na afloop krijgen de hardst schuddende en knikkende politici een compliment van de kenners. Want ja, dat zijn handigheidjes die getuigen van politieke slimmigheid. Daar moeten we het mee doen. Symptomatisch, helaas, niet alleen voor het politieke, maar ook voor het maatschappelijke debat van vandaag. ‘Nee’ en ‘ja’ zijn algauw de enige standpunten, geladen, veelal, met een hoop moreel buskruit. Arnon Grunberg (p. 8) is er in dit nummer kritisch op. Je moet je eigen morele standpunten niet te…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.