Knikken en schudden
Het is tegenwoordig een bekend fenomeen bij verkiezingsdebatten. In het publiek – in deze coronatijd virtueel present – nestelen zich niet zozeer zwevende kiezers, maar fanatieke supporters van de deelnemende parlementariërs. Is deze aan het woord, dan knikken ze dat het een lieve lust is; spreekt de opponent, dan wordt er driftig nee geschud.
Want, zo leert de psychologie, al die neeschudders en jaknikkers beïnvloeden de kijker. En dat is mooi meegenomen, nietwaar? De aanwezige parlementariërs doen trouwens enthousiast mee. Sterker nog, in de bespiegelingen na afloop krijgen de hardst schuddende en knikkende politici een compliment van de kenners. Want ja, dat zijn handigheidjes die getuigen van politieke slimmigheid. Daar moeten we het mee doen. Symptomatisch, helaas, niet alleen voor het politieke, maar ook voor het maatschappelijke debat van vandaag. ‘Nee’ en ‘ja’ zijn algauw de enige standpunten, geladen, veelal, met een hoop moreel buskruit. Arnon Grunberg (p. 8) is er in dit nummer kritisch op. Je moet je eigen morele standpunten niet te…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”