‘Ik ben nooit iemands nummer één’
Rineke heeft een aangeboren chronische bindweefselziekte en is astmapatiënt. Dankzij goede periodes en een fijn netwerk kan ze ermee leven, al gooide de coronacrisis roet in het eten. Zonder man of kinderen slaat de eenzaamheid gauw toe. “Speciaal zijn voor iemand, bij iemand horen, dát mis ik het meest.”
‘Ik ben nooit iemands nummer één'
Rineke (63): “De ziekte openbaarde zich vlak voor mijn dertigste. Daarna duurde het nog elf jaar voordat ze wisten wat ik mankeerde, maar ondertussen was ik al afgekeurd. Ik was röntgenlaborant, met heel veel plezier. Daarna legde ik jarenlang de koppeling: ik werk niet, dus ik doe niks, dus ik ben niks. De term ‘afgekeurd’ voelde alsof ik als persoon was afgekeurd. Daar heb ik jarenlang een isgelijkteken tussen gezet. Een buurtgenoot die mij zag lopen, riep me vloekend toe: ‘Wanneer ga jij weer ’ns aan het werk?!’ ‘Nou, nooit meer’, zei ik. ‘U ziet me alleen maar op dagen dat het goed gaat, op andere dagen lig ik in…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.