Ik ben erbij gekomen, aangeschoven bij een eeuwenoude familie
Zijn bekering tot het christelijk geloof, vertelt schrijver Stephan Sanders, was een genade-act. "Pure wilskracht, dat geloof van mij? Was het maar waar, want dan was het standvastiger, minder onderhevig aan gevoelens van tekort en gebrek."
beeld Myriam Keijzer
Het werd onhoudbaar. Het werd aanstellerig, zelfs pathetisch: het niet-erkennen van mijn gelovigheid.Ik ben vertrouwd met een verschijnsel dat meer schrijvers kennen: dat je vóóruit schrijft, dat je in jouw schrijven eerder iets te weten kunt komen dan dat je het zelf weet. Kennelijk is voor mij de ‘omweg’ van het schrijven de directe weg, de meest voor de hand liggende. Het heeft ermee te maken dat schrijven lijkt op zeer bedachtzaam praten, met telkens de mogelijkheid de woorden die uit je mond vallen terug te roepen, te verplaatsen en te vervangen.Vanaf mijn vroegste jeugd, vanaf het moment dat ik de schrijfkunst enigszins machtig was, heb ik geschreven, even vanzelfsprekend…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik mis dat wat er nooit heeft kunnen zijn'
In 2003 stapte het 24-jarige zusje van Wouter van der Toorn uit het leven. Een dieptepunt in een familiedrama dat al veel langer speelde. “Hoe kun je vergeving eisen terwijl er geen erkenning van het ongelofelijke onrecht is?”
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'