Honkvast in het naland van de dood
“Jij met je oorlogstrauma.” Ex-soldaat Sergey lijkt weinig begripvol voor zijn kameraad, met wie hij zojuist op een afgelegen terrein heeft staan schieten op dummy’s, kennelijk met als doel om hun agressie af te reageren. Het is 2025, een jaar na de oorlog tussen Oekraïne en Rusland. Sergey probeert zo goed en kwaad als dat gaat de draad weer op te pakken.
Honkvast in het naland van de dood
Als hij wordt ontslagen bij een staalfabriek, vindt hij een baantje als chauffeur van een tankwagen die schoon drinkwater levert aan bewoners in het sterk vervuilde Oost-Oekraïne. Het is meteen duidelijk hoe regisseur Valentyn Vasyanovych denkt over de oorlog die al jaren stilletjes woedt aan de rand van Europa. De titel Atlantis verwijst naar het mythische eilandenrijk, dat door een catastrofe plotseling verdween. De regio is volledig onbewoonbaar geworden, vertelt een vrouw die Sergey enige dagen daarvoor heeft weten te redden, nadat ze met haar auto op een mijn was gereden. Ze werkt als onderzoeker aan verbetering van waterkwaliteit. Vertrekken uit deze regio? Ze piekert er niet over. Zo veel…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”