Hij was voor de revolutie niet bang
Dertig jaar geleden viel de muur. Pieter Oussoren vertelt over zijn vriend Christian Führer, in wiens Nikolaikirche de demonstratie begon die met 70.000 brandende kaarsen de DDR z'n eerste haarscheuren toebracht. "Hoe kan het dat vanuit een gemiddeld-saaie stadskerk met een doodgewone dominee uiteindelijk een dictatuur instort?"
Hij was voor de revolutie niet bang
Op maandag 9 oktober 1989 gebeurde er in Leipzig een wonder. Na het Friedensgebet van 17.00 tot 18.00 uur in de Nikolaikirche begonnen 70.000 mensen een (verboden) demonstratie over de Ring (‘singel’) om de binnenstad heen. Leger en politie hadden hun ingrijpen aangekondigd. De demonstranten droegen brandende kaarsen in hun handen, als teken van vrede. (Als je een kaars vasthoudt, kun je geen stenen gooien!) Het wonder geschiedde: er werd níet opgetreden tegen de optocht! Een week later demonstreerden er ongehinderd 100.000 betogers, de derde week waren het er 300.000. Op 9 november gingen de doorgangen van de muur open; een jaar later was er geen DDR meer. Het is…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”