Het slechtste wat je kunt doen is zeggen: dat mag u niet denken
De kloof tussen de elite en het volk is enorm, constateert scheidend rector Mechteld Jansen van de PThU. En beterschap lijkt ver weg. In gesprek met dorpsdominee Matthijs Schuurman uit Oldebroek zoekt ze naar oversteekplaatsen. "Als je als kerk vindt dat de deuren open moeten voor vluchtelingen, ben je dan ook bereid om in gesprek te gaan met de mensen die zeggen: en wij dan?”
beeld Myriam Keijzer
De kloof in de Nederlandse samenleving wordt breed gevoeld: tussen burgers en de politiek, tussen rijken en armen, tussen links en rechts, tussen hoog- en laagopgeleiden, klimaatontkenners en klimaatdrammers, ‘wappies’ en ‘schapen’. Mechteld Jansen, die vorige maand afscheid nam als rector van de Protestantse Theologische Universiteit, benoemt die kloof in haar afscheidsessay als een kloof tussen volk en elite. Een kloof, zo is haar observatie, die er alleen maar groter op wordt en zich op allerlei terreinen doet gelden. De grote vermogensongelijkheid, bijvoorbeeld. Maar ook langs de piketpalen van opleidingsniveau: als ouders hun kind zien thuiskomen met een vmbo-advies denken ze toch even: o nee, wat betekent dat voor de…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
U wilt dit niet lezen. Want dit gaat over slaven. En daar hebt u er ook twee van.
De bittere noodzaak van politieke strijd tegen moderne slavernij
Onze Black Friday-deal levert u geen cent op
De oude bruid, deel 5: Vier wezens
'Als je weet dat je kleding fout is, sta je niet schuldeloos'
'Hoop is blijven geloven in de mogelijkheid tot helen'
Kun je hoop hebben in een wereld vol troep en ellende? Eva Coolen, romanschrijfster, aarzelt. Toch koos ze Regeneratie als titel voor haar laatste boek: wedergeboorte. "Je hoopt dat het goed komt, ja.”
‘Mensen die goed kunnen praten, worden overschat én overschatten zichzelf’
Hoe blijft een familie duizend jaar bevoorrecht, vraagt theatermaakster en schrijver Marjolijn van Heemstra – telg uit een oud, Fries adellijk geslacht – zich af. ‘Ik voel me verantwoordelijk om het verleden namens families als de onze open te breken.’