Het pretgeloof

Een broer had zich geheel van het geloof afgewend, en zeker van het – je-moet-en-je-zal-twee-maal-‘s zondags-naar-de- kerk. Er klonk bitterheid door in zijn woorden, en ik, de blijde nieuw gelovige, meende te moeten zeggen dat hij er toch een ‘mooie, christelijke ondergrond’ aan had over gehouden.Hij was dat niet met me eens: de boodschap die hij van thuis had meegekregen, kwam er volgens hem op neer dat God altijd vóór de eigen kinderen ging en gaat, in de ogen van zijn ouders. Zonen, dochters: allemaal minder waard dan de Heer.Die ouders kende ik niet, ik kon alleen maar zijn rancune serieus nemen.Het werd er niet beter op, toen ik vertelde…