Het pretgeloof
Op een boekpresentatie van een Nederlands auteur, met een achtergrond in de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt, trof ik naast de schrijver ook zijn broers en zussen. Een groot gezin, en niet iedereen keek met vreugde terug op die zeer christelijke jeugd.
Een broer had zich geheel van het geloof afgewend, en zeker van het – je-moet-en-je-zal-twee-maal-’s zondags-naar-de- kerk. Er klonk bitterheid door in zijn woorden, en ik, de blijde nieuw gelovige, meende te moeten zeggen dat hij er toch een ‘mooie, christelijke ondergrond’ aan had over gehouden.Hij was dat niet met me eens: de boodschap die hij van thuis had meegekregen, kwam er volgens hem op neer dat God altijd vóór de eigen kinderen ging en gaat, in de ogen van zijn ouders. Zonen, dochters: allemaal minder waard dan de Heer.Die ouders kende ik niet, ik kon alleen maar zijn rancune serieus nemen.Het werd er niet beter op, toen ik vertelde…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik moest het raadsel aan Hem geven'
Als we de afgrondelijkheid, het mysterie, het heilige van God laten wegsijpelen, zegt ds. Arie van Houwelingen, dan ben je als gelovige een kronkelende vis op de bodem van een drooggevallen meer.
'Iedereen in zijn eigen bubbel, dat is dodelijk voor een land'
Als we niet uitkijken, keert onze maatschappij terug naar een tribale sfeer: allemaal aparte stammen, die geen kritiek dulden. Erdal Balci vindt het een tragische ontwikkeling, omdat daarmee “de horizon van de Europese identiteit vervaagt. En dat is een groot risico.”