Het leven voelt als wachten op de bus, wachten tot je weg mag
Door zijn autisme en de bijbehorende afwezigheid van emotie kan Noël gemakkelijker accepteren dat hij lymfeklierkanker heeft. “Enerzijds ervaar ik het leven soms als last, anderzijds ben ik inmiddels zover gekomen dat ik denk: ik red me wel.”
Het leven voelt als wachten op de bus, wachten tot je weg mag
Noël (26): “Ik heb altijd het gevoel gehad dat emotie irrelevant is. Na de eerste schrik – ik heb kanker – maakte het me niet veel meer uit of ik het zou overleven. Eigenlijk omdat ik nooit echt m’n draai heb kunnen vinden in deze wereld. Maar vanaf het moment dat ik op de zondagsschool hoorde hoe de hemel eruitzag, dacht ik: dáár moet ik naartoe, hier zit ik m’n tijd te verdoen. Op aarde rondlopen voelt als wachten op de bus, wachten tot je weg mag. Ik hoorde over de hemel dat er geen ziekte meer is. Nou, dan zou ik het op zich wel prettig vinden als mijn…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
Er zit tegenwoordig meer troost in mijn ziel
Sally Read was een Britse psychiatrisch verpleegkundige en overtuigd atheïst. Nu woont ze in Italië, bidt ze elke dag de rozenkrans en hoopt ze dat haar dochter net zo’n hartstochtelijke katholiek wordt als zijzelf. Een tweegesprek met een bekeerde dichter.
Het huwelijk. Waarom kies je voor elkaar?
Dertien jaar geleden legde pastoor Nico de Gooijer aan Vonne van der Meer de zeven sacramenten uit. Voor elk sacrament trokken ze een maandagochtend uit. De tijd was lang niet rijp voor publicatie. Maar nu we in tijden van pandemie de kerkbank meer dan ooit missen, nu wel. In deze editie deel V: het ...