Het leven voelt als wachten op de bus, wachten tot je weg mag
Door zijn autisme en de bijbehorende afwezigheid van emotie kan Noël gemakkelijker accepteren dat hij lymfeklierkanker heeft. “Enerzijds ervaar ik het leven soms als last, anderzijds ben ik inmiddels zover gekomen dat ik denk: ik red me wel.”

Noël (26): “Ik heb altijd het gevoel gehad dat emotie irrelevant is. Na de eerste schrik – ik heb kanker – maakte het me niet veel meer uit of ik het zou overleven. Eigenlijk omdat ik nooit echt m’n draai heb kunnen vinden in deze wereld. Maar vanaf het moment dat ik op de zondagsschool hoorde hoe de hemel eruitzag, dacht ik: dáár moet ik naartoe, hier zit ik m’n tijd te verdoen. Op aarde rondlopen voelt als wachten op de bus, wachten tot je weg mag. Ik hoorde over de hemel dat er geen ziekte meer is. Nou, dan zou ik het op zich wel prettig vinden als mijn…
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Registreren? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.

Esther van Fenema: "Mijn relatie met God is te intiem om over te praten"
12 december 2024Het gevoel altijd te moeten kunnen vluchten draagt psychiater Esther van Fenema haar hele leven bij zich, getekend door de Holocaust als haar familie is. Van de God van haar jeugd dacht ze afscheid genomen te hebben. Totdat ze onlangs opnieuw werd geraakt. ‘Ik zie nu dat het voor God niet uitmaakt ...

Rabbijn Awraham Soetendorp: ‘Ik duik nooit meer onder’
07 november 2024Vrede stichten. Zo zou je de levensmissie van rabbijn Awraham Soetendorp (1943) kunnen kenschetsen. De wereld zachter achterlaten, koste wat het kost. “Mijn hart wordt verscheurd door elke onschuldige dode die valt.”

Optimisme is gevaarlijk, want de duisternis kan ons zomaar verrassen
04 april 2024Het is vroeg in de nacht. Eindelijk is het stil in huis. Ik luister naar het VPRO-marathoninterview met Max Kohnstamm.