Heimwee naar Troost zoals we hem kennen
André Troost kenden we op de Veluwe als predikant die anders preekte, die vragen stelde waar anderen niet eens aan durfden te denken. Boeken als Morgen zal het Pasen zijn en Gaandeweg Hem tegemoet hebben generaties gevormd. Zijn vijftigjarig predikantsjubileum markeert hij met een persoonlijk boek: Heimwee. Een leven lang verlangen naar vrede.
In de eerste hoofdstukken vraag je je af wat je eigenlijk zit te lezen. Volgens het nawoord is het ‘autofictie’, een mix van autobiografie en fictie. ‘Een eenvoudig verslag’, noemt Troost het zelf. In de fictie valt in dit boek dan ook weinig te beleven. Bram en Leonard, twee oude schoolvrienden op leeftijd, rijden in een campertje door Den Haag en omgeving. Op plekken waar Bram gewoond of gekerkt heeft, stappen ze even uit. Soms bellen ze aan, wandelen ze een kerk binnen, of staren ze door de zijruit naar het raam waarachter Brams grootmoeder ooit woonde, de opengeslagen Statenbijbel voor haar op tafel. Is God almachtig? De vrienden discussiëren…
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Registreren? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Esther Maria Magnis: 'Hoe kan het nou waar zijn dat jij dezelfde God kent?'
Corien Oranje: ‘Ik heb vaak het gevoel dat ik tekortschiet’
Krimp? We zijn gewoon nog aan het ontdekken hoe we moeten groeien
Het nieuwe kabinet ademt de geest van Absalom
Maarten Burggraaf: ‘Ik ben bang voor de dood – wie zou dat niet zijn?’
Hij bedoelde er niets mee. Daar ga je toch bijna van vloeken?
05 september 2024De opening van de Olympische Spelen deed veel stof opwaaien; christenen dachten dat er gespot werd met het Laatste Avondmaal. Uiteindelijk bleek het een verbeelding van een bacchanaal van de Griekse goden te zijn. Kees van Ekris was vooral benieuwd naar wat de kunstenaar ermee wilde zeggen. Maar dat ...
Het verdwijnen van hoop – daar kunnen we niet tegen
05 september 2024Dat het er tamelijk hopeloos met ons mensen voorstaat – dat is een open deur intrappen. De een heeft het over de klimaatcrisis, de ander over de vluchtelingencrisis, en zo zijn er nog wat accentverschillen, maar echt hoopvol staan maar weinigen in het leven, als ze eerlijk worden.
In een goede tuin is de mens niet heer en meester
05 september 2024In De mierenkaravaan van Mariken Heitman kun je de ondoorgrondelijke aarde van de moestuin haast ruiken. Het is de moeite waard. Want wie de geheimen van de natuur op het spoor komt, komt ook dichter bij de geheimen van z'n eigen leven.