Hard werken als morele plicht
Hoe hard werken die zogenoemde hardwerkende Nederlanders nu eigenlijk, en waarom? Dat zijn de vragen die James Kennedy zich stelt in Aan het werk, het essay voor de Maand van de Geschiedenis.
Inzichtelijk schrijft hij over de ontwikkeling van het Nederlandse arbeidsethos sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Daarbij onderscheidt hij vier perioden: na de oorlog volgt eerst de wederopbouw, waarbij hard werken een morele verplichting aan de samenleving is, om het land te herstellen van de oorlogsschade. Aan het begin van de jaren zestig verandert dit: de vrije zaterdag wordt ingevoerd en werk komt meer in het teken van de individuele consumptie te staan. Vanaf 1975 worden de werkloosheid en de onhoudbaarheid van de verzorgingsstaat dominante thema’s. In de laatste decennia lijkt werk weer een morele plicht: de hardwerkende Nederlander tegenover de rest. Kennedy neemt ook zijn eigen positie mee…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Nee,' zei ik, 'ik ben niet gevaccineerd'
'Het CDA moet het stoffige rentmeesterschap weer als geuzennaam gaan dragen'
Talitha Muusse: ‘Ik wil in Nederland burgerlijke ongehoorzaamheid zien’
Het slechtste wat je kunt doen is zeggen: dat mag u niet denken
Theoloog Carin Slotboom: De natuur staat niet buiten oordeel en verlossing
Talitha Muusse: ‘Ik wil in Nederland burgerlijke ongehoorzaamheid zien’
Als stem van de millennialgeneratie is Talitha Muusse spreker, adviseur en dagvoorzitter. Ook presenteerde ze dit jaar de talkshow Op1. Net als veel generatiegenoten weet ze van de diepten van een burn-out. Henri Nouwen bood troost. "Als zelfs hij zoiets meegemaakt heeft, ben ik kennelijk niet gek."
Complotdenkers voelen aan hun theewater dat de waarheid wankelt
Het hedendaagse complotdenken, betoogt filosoof Cees Zweistra, is zoiets als een ‘existentiële revolte, een beweging van opstand tegen de koers van een samenleving’, want die samenleving heeft mij ‘uitgesloten’.