‘God als vader? Ik dacht: laat maar zitten’

“Ik ben juf op een basisschool. Het raakt me elke keer weer als ik ’s morgens vroeg een kind in m’n armen krijg gedrukt en het zich op een gegeven moment aan mij overgeeft, zich bij mij vertrouwd voelt. Ja Rosanne, zó hoort het, besef ik de laatste tijd steeds vaker. Zelf heb ik me als kind namelijk nooit veilig gevoeld. Overal was dreiging, wat ik ook deed. Daarom waren meesters en juffen intens belangrijk. Door dat verlies van veiligheid trok ik me terug, werd ik onzichtbaar en stil. Dat onzichtbaar worden ging zo ver dat ik probeerde om zo min mogelijk, zo geruisloos mogelijk en zo onzichtbaar mogelijk te…