Geheugenterrorisme

Herinneringen maken. Samen. Hoe doe je dat? Kan dat eigenlijk wel? Natuurlijk koester ik dierbare herinneringen aan reizen, uitstapjes, feesten, concerten, landschappen, sferen, gesprekken. Maar werden deze dingen ondernomen met de herinnering als doel? Het idee van maakbaarheid maakt me benauwd. Alsof iemand de loop van een revolver tegen mijn slaap drukt: ‘Herinner je dit, of ik schiet.’ (Dat lijkt me overigens geen loodzware opgave. Sterker, ik denk dat het veel moeilijker is om zo’n dreigement te vergeten dan te onthouden.) Er schuilt iets verplichtends in het maken van herinneringen. Je mag er geen seconde bij wegdromen. Je een beetje ergeren of vervelen is uitgesloten. Piekeren, stressen of merkbaar snakken…