Een roedel apen, bestemming onbekend
Monos is meer een ervaring dan een verhaal; meer buik dan brein; beter te ondergaan dan te begrijpen. Meteen de eerste scène al. Een groep jongeren is aan het voetballen. Niet gewoon aan het voetballen, maar geblinddoekt. Het tempo ligt traag. Het is zoeken naar de bal. Tastend het doel zien te vinden. Pas weten dat je gescoord hebt als de belletjes die daar hangen rinkelen. Als kijker heb je weinig houvast. Wie zijn dit? Waar zijn ze? Wat doen ze daar?
Een roedel apen, bestemming onbekend
De volgende scène biedt weinig meer aanknopingspunten. Dezelfde groep jonge mensen wordt gedrild door een leider. Hij spreekt ze aan als soldaten, zij zijn de organisatie. Hij noemt ze ‘monos’ (apen) en die dierlijke benaming lijkt accuraat. Deze groep tieners leeft vanuit de onderbuik. Volgt instinctmatig de orders van de leider van de clan op, maar bevecht waar mogelijk ook de plek in de pikorde. Als een van de groep vijftien jaar oud wordt, krijgt hij in een wilde dans van de anderen vijftien slagen met een soort zweep. Als de leider een jongen en meisje toestemming geeft, vormen ze een paar en vrijen met elkaar. Rond het kampvuur wordt…
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Registreren? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Esther Maria Magnis: 'Hoe kan het nou waar zijn dat jij dezelfde God kent?'
Corien Oranje: ‘Ik heb vaak het gevoel dat ik tekortschiet’
Krimp? We zijn gewoon nog aan het ontdekken hoe we moeten groeien
Het nieuwe kabinet ademt de geest van Absalom
Maarten Burggraaf: ‘Ik ben bang voor de dood – wie zou dat niet zijn?’
Hij bedoelde er niets mee. Daar ga je toch bijna van vloeken?
05 september 2024De opening van de Olympische Spelen deed veel stof opwaaien; christenen dachten dat er gespot werd met het Laatste Avondmaal. Uiteindelijk bleek het een verbeelding van een bacchanaal van de Griekse goden te zijn. Kees van Ekris was vooral benieuwd naar wat de kunstenaar ermee wilde zeggen. Maar dat ...
Het verdwijnen van hoop – daar kunnen we niet tegen
05 september 2024Dat het er tamelijk hopeloos met ons mensen voorstaat – dat is een open deur intrappen. De een heeft het over de klimaatcrisis, de ander over de vluchtelingencrisis, en zo zijn er nog wat accentverschillen, maar echt hoopvol staan maar weinigen in het leven, als ze eerlijk worden.
In een goede tuin is de mens niet heer en meester
05 september 2024In De mierenkaravaan van Mariken Heitman kun je de ondoorgrondelijke aarde van de moestuin haast ruiken. Het is de moeite waard. Want wie de geheimen van de natuur op het spoor komt, komt ook dichter bij de geheimen van z'n eigen leven.