Een giftige brief
Sommige mensen hebben hun oordeel snel klaar. Een maand geleden kreeg ik een brief van iemand die ik nog nooit heb ontmoet, maar die er niettemin van overtuigd is dat ik niet deug. Ze schreef me dat ze woedend is over de manier waarop onze kerk opereert in de lokale gemeenschap. Mijn hoofdzonde, zo blijkt, is dat ik niet ben zoals een van mijn voorgangers. “Je hebt een eens zo prachtige, zorgzame gemeenschap getransformeerd in een modern bedrijf, dat het van efficiency moet hebben”, zei ze.
Schijnbaar heb ik de geweldige amateurs van weleer vervangen door nietsontziende professionals, waar ik de baas van ben. “Terugdenkend aan de heiligen die hier werkten, springen de tranen me in de ogen.” Haar retorische vehikel bleek nog een versnelling te hebben: “Ga je schamen!” En, als afsluiter: “Ik hoop dat je slecht slaapt, en als je morgen opstaat, stroop dan voor de verandering eens je mouwen op om ook eens het vuile werk op te knappen.” Wat ze met dat vuile werk precies bedoelde, bleef onduidelijk. Maar later die dag kreeg ik een bericht dat er een ongedacht licht op scheen. Het was afkomstig van iemand die ik een paar…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.