Een bres in mijn prille geloof
God mag dan onveranderlijk zijn, de gemeenschap van zijn gelovigen is dat niet. Nu ik alweer een paar jaar naar de kerk ga, merk ik hoezeer mijn geloof niet alleen van Hem of Haar afhangt, maar van zeer menselijke wezens.
Van kapelaans bijvoorbeeld, die je in je hart raken als ze de mis opdragen, maar die ook weer kunnen vertrekken; van kerkgangers die je leert kennen, met wie je zelfs bevriend raakt, maar die zich ook weer van je verwijderen. Er komt bij dat geloven zo veel mensenwerk kijken; ik had er geen rekening mee gehouden in mijn cerebrale overtuigingen. De eerste keer dat ik naar ‘mijn’ kerk ging, was de priester een man die deed en sprak zoals ik het had gedroomd. Ingetogen en toch bevlogen, met voldoende gevoel voor het mysterie. Ik kreeg nooit het idee naar een onemanshow te kijken, maar voelde dat deze geestelijke het heilige…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Er zit tegenwoordig meer troost in mijn ziel
Sally Read was een Britse psychiatrisch verpleegkundige en overtuigd atheïst. Nu woont ze in Italië, bidt ze elke dag de rozenkrans en hoopt ze dat haar dochter net zo’n hartstochtelijke katholiek wordt als zijzelf. Een tweegesprek met een bekeerde dichter.
Het huwelijk. Waarom kies je voor elkaar?
Dertien jaar geleden legde pastoor Nico de Gooijer aan Vonne van der Meer de zeven sacramenten uit. Voor elk sacrament trokken ze een maandagochtend uit. De tijd was lang niet rijp voor publicatie. Maar nu we in tijden van pandemie de kerkbank meer dan ooit missen, nu wel. In deze editie deel V: het ...