Doorweekt op wandelpaden, schreeuwen in een kerk
Een groot verlies kan je met een smak laten landen in je kwetsbaarheid. Maar daar kan een route beginnen naar iets nieuws, zo blijkt in Lijn van wee en wens, een roman van de Vlaamse schrijfster Caro Van Thuyne.
Doorweekt op wandelpaden, schreeuwen in een kerk
De roman Lijn van wee en wens, van Caro Van Thuyne (1970), is allesbehalve een doorsnee boek. Het verrast en vervreemdt, en eist alle aandacht van je op. Mooie natuurpassages worden afgewisseld met een bijna psychiatrische registratie van een verward brein. Maar vóór alles zien we hier een mens: gehavend door verlies, zoekend naar nieuw houvast. Mari heet deze hoofdpersoon, zij is een vrouw van pakweg dertig jaar oud, die een reis maakt als ‘weewandelaar’, een voettocht uit verdriet. Acht jaar terug verloor ze haar zusje, Tula: zij was doofstom. Het ontwrichtende gemis is niet minder geworden in de loop der jaren. Nu gaat ze op reis, huis en man…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
Er zit tegenwoordig meer troost in mijn ziel
Sally Read was een Britse psychiatrisch verpleegkundige en overtuigd atheïst. Nu woont ze in Italië, bidt ze elke dag de rozenkrans en hoopt ze dat haar dochter net zo’n hartstochtelijke katholiek wordt als zijzelf. Een tweegesprek met een bekeerde dichter.
Het huwelijk. Waarom kies je voor elkaar?
Dertien jaar geleden legde pastoor Nico de Gooijer aan Vonne van der Meer de zeven sacramenten uit. Voor elk sacrament trokken ze een maandagochtend uit. De tijd was lang niet rijp voor publicatie. Maar nu we in tijden van pandemie de kerkbank meer dan ooit missen, nu wel. In deze editie deel V: het ...