De satire verliest het van het cynisme
Wat een vreemde film is Mug eigenlijk. Een tikje treurig ook. Niet per definitie goed, maar wel fascinerend. Tenminste, voor iedere filmkijker die van een flinke dosis absurdisme houdt, want daarvan heeft dit verhaal het nodige te bieden.
De satire verliest het van het cynisme
In de eerste scène is het al raak. Een groep mensen staat onrustig te wachten bij de gesloten deuren van een groot warenhuis. Duidelijk zichtbaar staat aangekondigd waarom ze daar zijn: een ondergoedstormloop-Kerstmisuitverkoop. Een hele mond vol voor een activiteit waarin de mens terug mag vallen op zijn meest primaire instincten. Zodra de deuren opengaan, mogen alleen diegenen naar binnen die tot op hun ondergoed zijn uitgekleed. Dikke pensen komen tevoorschijn, smalle achtersten in kleurrijk ondergoed, borsten die op en neer beginnen te bewegen als de eerste stappen in het winkelpand worden gezet. Sneller, steeds sneller bewegen deze roofdieren zich richting hun prooi: een grote stapel breedbeeld-LCD-tv’s. Er wordt geduwd,…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.