De satire verliest het van het cynisme
Wat een vreemde film is Mug eigenlijk. Een tikje treurig ook. Niet per definitie goed, maar wel fascinerend. Tenminste, voor iedere filmkijker die van een flinke dosis absurdisme houdt, want daarvan heeft dit verhaal het nodige te bieden.
De satire verliest het van het cynisme
In de eerste scène is het al raak. Een groep mensen staat onrustig te wachten bij de gesloten deuren van een groot warenhuis. Duidelijk zichtbaar staat aangekondigd waarom ze daar zijn: een ondergoedstormloop-Kerstmisuitverkoop. Een hele mond vol voor een activiteit waarin de mens terug mag vallen op zijn meest primaire instincten. Zodra de deuren opengaan, mogen alleen diegenen naar binnen die tot op hun ondergoed zijn uitgekleed. Dikke pensen komen tevoorschijn, smalle achtersten in kleurrijk ondergoed, borsten die op en neer beginnen te bewegen als de eerste stappen in het winkelpand worden gezet. Sneller, steeds sneller bewegen deze roofdieren zich richting hun prooi: een grote stapel breedbeeld-LCD-tv’s. Er wordt geduwd,…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
Ontvang wekelijks onze nieuwsbrief
Er zit tegenwoordig meer troost in mijn ziel
Sally Read was een Britse psychiatrisch verpleegkundige en overtuigd atheïst. Nu woont ze in Italië, bidt ze elke dag de rozenkrans en hoopt ze dat haar dochter net zo’n hartstochtelijke katholiek wordt als zijzelf. Een tweegesprek met een bekeerde dichter.
Het huwelijk. Waarom kies je voor elkaar?
Dertien jaar geleden legde pastoor Nico de Gooijer aan Vonne van der Meer de zeven sacramenten uit. Voor elk sacrament trokken ze een maandagochtend uit. De tijd was lang niet rijp voor publicatie. Maar nu we in tijden van pandemie de kerkbank meer dan ooit missen, nu wel. In deze editie deel V: het ...