De les van twintig vuilniszakken

Onlangs besloot ik dat het tijd was om mijn kantoor op te ruimen: te veel boeken, te veel papieren, te veel verleden dat het heden en de toekomst overschaduwt. Twee dagen lang dook ik in oude personeelsdossiers, vergeelde correspondenties, vergeten notulen, die ene nuttige fotokopie over groepsdynamica die ik nog graag wilde lezen, foto’s en nutteloze snuisterijen die zelfs na tien jaar nog geen doel hebben gediend. Dit alles riep bij mij drie soorten verdriet op. Het eerste verdriet betrof de boeken en de betogen die me eens waren toegestuurd door auteurs die hoopten dat ik hen zou kunnen helpen bij het verspreiden van hun werk. Als je dergelijke brieven…