De conservatieve droom
Wie terugbladert in de geschiedenis, naar de krakersrellen, de massale demonstraties tegen sociaaleconomisch onrecht, kernwapens of bezuinigingen, kan voor dat protest algauw wat sympathie ontdekken.
Het zijn de opengebroken wonden van een bepaalde tijd, symptomen van wat er misgaat in een samenleving, die laten zien dat er iets is scheefgegroeid. En het hoort bij een democratie dat dat niet ongemoeid kan voortbestaan. Dat er heilig vuur ontbrandt, als onrecht woekert. Wie op eenzelfde manier probeert vast te stellen wat er loos is met ons land, op basis van de rellen in de Nederlandse steden, komt bij iets heel anders uit. De lockdown, de avondklok, de sociale isolatie: het is geen onrecht, geen onderdrukking, geen scheefgroei. Het is een juk, dat we onszelf als samenleving hebben opgelegd. We hebben de wereld, soms met de beste bedoelingen,…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.