De binnenkamer van Barnard
Sinds kort heb ik een literair genre ontdekt waar ik eerder met een boogje omheen liep: het dagboek. Dagboekschrijvers zijn een beetje rare mensen.
Sinds kort heb ik een literair genre ontdekt waar ik eerder met een boogje omheen liep: het dagboek. Dagboekschrijvers zijn een beetje rare mensen. In de eerste plaats moet de auteur zijn eigen leven belangrijk genoeg vinden om over te schrijven. Elke dagboekschrijver kent een vleugje narcisme, dat kan haast niet anders. Daarom schrijven heel veel mensen tijdens hun puberteit dagboeken: de meest narcistische levensfase. Degenen die ermee doorgaan, zijn zij die niet zonder zelfreflectie kunnen, én die eigenlijk alleen schrijvend kunnen reflecteren. De meeste mensen reflecteren op zichzelf door met anderen te spreken, en hebben daar genoeg aan. Postpuberteitdagboekschrijvers zijn dus nooit ‘mensenmensen’, maar hebben een neiging om zich…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.