De binnenkamer van Barnard

Sinds kort heb ik een literair genre ontdekt waar ik eerder met een boogje omheen liep: het dagboek. Dagboekschrijvers zijn een beetje rare mensen. In de eerste plaats moet de auteur zijn eigen leven belangrijk genoeg vinden om over te schrijven. Elke dagboekschrijver kent een vleugje narcisme, dat kan haast niet anders. Daarom schrijven heel veel mensen tijdens hun puberteit dagboeken: de meest narcistische levensfase. Degenen die ermee doorgaan, zijn zij die niet zonder zelfreflectie kunnen, én die eigenlijk alleen schrijvend kunnen reflecteren. De meeste mensen reflecteren op zichzelf door met anderen te spreken, en hebben daar genoeg aan. Postpuberteitdagboekschrijvers zijn dus nooit ‘mensenmensen’, maar hebben een neiging om zich…