De bel van Artikel 23
Onze beroemdste literaire ruziemaker, W.F. Hermans, schreef ooit over een criticus: ‘Zodra ik vind dat zijn naam weer eens in de krant moet komen, trap ik op Gomperts, niet uit kwaadaardigheid, maar zoals een trambestuurder trapt op zijn bel.’
Welke onzichtbare trambestuurder er telkens weer op trapt, weet ik niet, maar in het vaderlandse politieke debat zou die bel zomaar het bijzonder onderwijs kunnen zijn. Elk incident, al dan niet vermeend, brengt Kamerleden van links tot rechts direct in rep en roer. De toestanden op het islamitische Cornelius Haga Lyceum zijn het jongste voorbeeld. Hoewel het vooralsnog gaat om beschuldigingen waarvoor geen bewijs is geleverd, klom elke opiniemaker die nog een boek te verkopen had in de pen. Het regende ingezonden stukken, doorgaans met dezelfde teneur: er moet wat gebeuren aan de vrijheid van onderwijs, zoals vastgelegd in Artikel 23 van onze Grondwet. Politici lieten zich niet onbetuigd, van…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.