Cri de coeur
In deze laatste column spreek ik eenvoudigweg mijn hart uit. Niet om wie dan ook weg te zetten, maar elkaar een denkduwtje te geven. In het verlangen dat levend geloof zal overleven in deze tijd van geestelijke verwarring. In de hoop ook dat wij bij alle verscheidenheid samen steeds meer gaan voor het ene bijbelse principe: dat ieder op de eigen plek in het brede kerkelijke spectrum onderscheidt waar het op aankomt. Ik zoom in op een drietal bewegingen.
In refokringen worden de touwtjes al strakker aangetrokken, met het doel te houden wat je hebt. Begrijpelijk, want verlies daarvan, zo heeft de praktijk intussen geleerd, leverde lang niet altijd winst op voor het Koninkrijk van God. Wat ik echter niet goed snap, is de vaak oppervlakkige aanpak: het hameren op beproefde vormen, alsof daarmee de inhoud gered zou zijn. Waarom de kerkelijke agenda niet aangepast om in plaats van puntjes op de i te zetten, op de knieën te gaan – liefst zo letterlijk mogelijk ten teken dat het ons ernst is! – en te belijden dat het onszelf van geen kanten lukt om een nieuwe generatie in te…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik mis dat wat er nooit heeft kunnen zijn'
In 2003 stapte het 24-jarige zusje van Wouter van der Toorn uit het leven. Een dieptepunt in een familiedrama dat al veel langer speelde. “Hoe kun je vergeving eisen terwijl er geen erkenning van het ongelofelijke onrecht is?”
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'