Bevrijd uit het spiegelpaleis
‘Het is zo raar,’ zegt het buurmeisje dat ik elke dinsdag van school mag halen, ‘ik heb foto’s bekeken van mezelf en van mijn kleine zusje als baby – en we leken toen zo veel op elkaar dat je bijna geen verschil ziet. Maar nu ben ik vijf, zij wordt bijna vier… En ze is echt heel anders dan ik ben.
Op die foto’s is daar nog niks van te merken.’ In de stilte tussen ons wordt nagedacht, door haar. Het meisje kan zo intens, zo intensief denken, dat mijn eigen denken als vanzelf even pas op de plaats maakt, in afwachting van een gedachte van haar. En ja, daar is-ie. ‘Als je dan bedenkt dat alle mensen op de wereld van elkaar verschillen, dat geen twee mensen helemaal hetzelfde zijn, en dat ook alle mensen die hebben geleefd, maar nu dood zijn – en alle mensen die nog geboren gaan worden – allemaal weer anders zijn… Dan moet het zo zijn dat God, die van iedereen de gedachten kent, in…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.