Allerzielen
Ooit kreeg ik les in creatief schrijven van Vrouwkje Tuinman. Vrouwkje had een prachtig handschrift. Je kreeg je verhaal terug met opmerkingen in de kantlijn. Onderaan mijn verhaal stond: ‘Heel mooi!’ Vooral het uitroepteken bracht me in de gloria. Vijf jaar later mailde ik haar dat mijn debuutroman uitkwam. Op haar verzoek deden we boekenruil, ik kreeg haar Buurvrouw, zij mijn roman over Congo.
Achteraf vraag ik me af waarom ik die ruil toestond. Mijn debuut was nogal een oefening – nu zou ik meer zoeken naar soberheid, naar weglaten zelfs. Vrouwkje echter schrijft geen woord te veel. Ze beheerst de kunst van het doseren. Daarbij zoomt ze in op het kleine, het prachtige onbenullige/lullige van het leven – een omgevallen parfumflesje, een doodgereden kikker, de randjes van een luier. Die luier droeg haar partner F. Starik in zijn doodskist. Haar pas uitgekomen dichtbundel Lijfrente is een ode aan de liefde. Op elke bladzijde buitelen emoties over elkaar – maar nergens wordt het sentimenteel. Het is de onderkoelde toon, de scherp observerende blik. Zo…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik mis dat wat er nooit heeft kunnen zijn'
In 2003 stapte het 24-jarige zusje van Wouter van der Toorn uit het leven. Een dieptepunt in een familiedrama dat al veel langer speelde. “Hoe kun je vergeving eisen terwijl er geen erkenning van het ongelofelijke onrecht is?”
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'