Volhouden
Vorige maand was ik getuige van de begrafenis van Anna, een hoogbejaarde vrouw van 92 jaar, die ik mijn hele leven gekend heb. Ze was een beetje vergroeid met de familie. Het was een grijze dag, de dag van haar begrafenis, maar op de begraafplaats in Siddeburen, Noordoost-Groningen, brak de zon door.
Vijf kilometer ten noorden van Siddeburen ligt het dorp Tjuchem. Inwonertal 275. Anna heeft er lang gewoond, samen met haar man Harm, van wie ze sinds 1994 weduwe was. Aan de Hoofdweg in Tjuchem, verscholen achter wat groen is een klein, wit kapelletje te vinden. Decennialang was de kapel niets meer dan een leuk zaalkerkje waar de zangvereniging samenkwam, in 1928 opgetrokken in de stijl van de Amsterdamse School. Sinds 1955 waren er geen diensten meer gehouden. Maar toen Anna in 1981 toetrad tot in de kerkenraad van Siddeburen, “ging het kerkje ging me steeds meer aankijken”, vertelde ze me eens. “Elke dag kwam ik er langs met de hond.”…
INLOGGEN
Verder lezen? Meld je aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief en je krijgt elke maand gratis toegang tot twee artikelen.
Heb je al een account? Log hier in
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze
privacyverklaring en de algemene voorwaarden.
'Ik zou vaker boos moeten worden'
Als directeur van de ASN Bank sprak hij de Verenigde Naties toe over biodiversiteit. Dat was spannend. Maar het spannendste wat Arie Koornneef ooit in zijn leven heeft gedaan, was de weekopening doen bij zijn voormalige werkgever Youth for Christ. 'Ik was niet gewend om veel over geloof te praten.'
De vlam van onze voormoeders is niet gedoofd
Westers feminisme is van dik hout zaagt men planken, en past niet in Afrika. Daarom, zegt Jennifer Nansubuga Makumbi, schrijfster van de roman De eerste vrouw, moeten we uit eigen bronnen putten. Ze laat ons kijken naar de ‘oervrouw’.